تو استانی زندگی می کنم که شیعه و سنی در کنار هم سالیان سال زندگی می کنند بدون کوچکترین مشکلی. اما وقتی خیلی زوم می شیم تو زندگی این دو مذهب متوجه می شیم که اهل سنت خیلی بیش از اون چیزی که ما فکرش رو می کنیم از ما شیعیان، شیعه تر هستند.

اسم بیشتر فرزندان اهل سنت زهرا و فاطمه و حسن و حسین و علی هست اما در عوض اسم بچه های ما شیعه ها شده آسا ، پرهام ، آوا ، پانتها ، آزیتا و... ازین اسم هایی که نه ریشه ای در مذهب ما دارند نه در تاریخ و تمدن ما.

تمام ائمه ما تاکید کردن مواظب وقت نماز باشید اما خیلی وقت ها بی توجهیم ولی در عوض اهل سنت تو خیابون هم که باشن یه گوشه می ایستند نماز می خونند. خیلی وقت ها به جماعت هم نماز می خونند.

تو محرم و روز عاشورا خودمون رو درگیر حاشیه هایی کردیم که اصلاً ربطی به امام حسین (ع) و عاشورا مثل قمه زنی و بلند کردن علم های عظیم و سنگین و... ندارند و اصل موضوع رو از یادمون برده ولی اهل سنت برای امام حسین (ع) مراسم می گیرند و قربانی می دهند و از فضائل ایشون و اتفاقات این روز صحبت می کنند و اشک هم می ریزند.

تو حرم امام رضا (ع) خیلی از برادران اهل سنت رو می بینیم که دست بسته مشغول نماز خوندن هستند و خیلی از بچه شیعه ها مشغول بلوتوث بازی.

تو فراخوان های بسیج و حتی راهپیمایی ها اولین گروهی که همیشه حاضرند برادران اهل سنت هستند و این نشون می ده که این عزیزان بیشتر از ما پی به ولی فقیه بردند و ما داریم از بحث ولایت فقیه دور می شویم چرا؟ چون حضرت آقا هی دارند تاکید می کنند بر وحدت شیعه و سنی ولی بعضی بعضی بعضی از ماها به برادران اهل سنت توهین می کنیم. نمونش بعد از نوشتن همین مطلب ببینید چقدر توهین روانه می کنند. (البته اینجور افراد دست نشانده هستند و ظاهر ولایتمدار دارند)

تو زندگیم دوست زیاد داشتم. از دوستان شیعه خودم تا دلتون بخواد خیانت دیدم اما حتی از یک نفر از دوستان اهل سنتنم خیانت ندیدم که هیچ خیلی هم محبت و خوبی دیدیم. وقتی وارد زندگی اهل سنت می شویم بیشتر پی می بریم که چقدر اون ها از ما شیعه تر هستند. قبل از غذا دعا می خونند بعد از غذا دعا می خونند حالا ما بسم الله روهم یادمون میره. احترام زیاد به بزرگتر و والدین می گذارند اما ما با شلوارک میشینیم جلو پدر و مادرامون و ...

بازم دلیل هست که بگم شیعه و سنی باهم وحدت دارند هم در عمل هم در مذهب و هم در باطن...