فندرسک نوشت:

بیشتر خانم ها متأسفانه این روزها فقط در پی کلاس گذاشتن و به رخ کشیدن برتری های خودشون به دیگران هستند. مدرک تحصیلی هم یکی از این کلاس گذاشتن هاست. همین موضوع متأسفانه عاملی شده تا بیشتر دختر خانم ها در انتخاب های ازدواج خودشون با مشکل بزرگی روبرو بشن.

درسته مدرک تحصیلی خیلی خوبه اما دلیل نمیشه کسی که مدرک تحصیلی بالایی داره عقل و شعور و درک و فهم بالایی هم داشته باشه. این روزها رفتن به دانشگاه مثل آب خوردن شده و هر کسی میتونه بره دانشگاه و ادامه تحصیل بده. حتی یکی از دوستان می گفت من دانشگاهی ثبت نام کردم و یه مبلغی پرداختم و اصلاً نه در کلاس حاضر میشم نه سرجلسه امتحان میرم، بعد از گذشت 2 سال میرم مدرکم رو می گیرم.

یا چند روز پیش با یک نفر که مدرک دکترا داشت هم صحبت شدم و برام جالب بود اصلاً نمیتونست درست حرف بزنه و هیچ درکی از اوضاع ساده اطراف خودش هم نداشت. تو دلم گفتم خدا رو شکر مدرک دکتراش ربطی به  پزشکی نداره وگرنه وای به حال بیماراش.

یا اصلاً فرض رو بر این می گیریم که یک خانم شوهری رو انتخاب کرده که مدرک تحصیلی بالایی داره و تو دانشگاه معتبری درس خونده و بسیار هم فهمیده هست. اما طرز تفکر و اعتقادات اون فرد با اون خانم زمین تا آسمون متفاوت هست و اصلاً حرف های همدیگه رو نمیفهمند. به نظر شما این دو نفر میتونن خوشبخت باشند؟

این موضوع رو بیشتر خانواده های مذهبی باید مد نظر قرار بدند و بدونن شاید روز های اول کلاس گذاشتن خیلی خوب باشه اما به مرور زمان وقتی همسر شما حرف شمارو نمیفهمه اون موقع متوجه میشین همه چیز مدرک تحصیلی نیست...

این حرف هارو گفتم تا به این نقطه برسم که به نظر من اگر خانمی ملاک ازدواجش رو بجای همفکری، هم مدرکی بگذاره کاملاً بی سواد و امل و صد البته بی کلاس هست.

پ,ن : زمانی که تو نیروگاه کار می کردم مدرک تحصیلیم دیپلم بود. اما بخاطر پشتکاری که داشتم هر روز به جایگاه بهتری می رسیدم تا جایی که شدم کنترل پروژه نیروگاه. تمام مهندس های تحصیل کرده نیروگاه وقتی به من می رسیدند و از مدرک تحصیلیم سؤال می کردند و من می گفتم دیپلم دارم خیلی تعجب می کردند. بعد از مدتی هم اعزام شدم نیروگاه شیراز و اونجا تصمیم گرفتم ادامه تحصیل بدم. چون کسی به یک دیپلمه دخترش رو نمیداد. هرچند الانم میگن باید ارشد داشته باشی. میترسم ارشد بگیرم بگن دکترا و ...

معبرسایبری فندرسک نوشت:

تبریک عرض می کنم میلاد با سعادت باب‌الحوائج ابوالفضل عباس (ع) و روز جانباز رو خدمت همه دوستان، از اونجایی که دیدم خاطرات بنده خیلی برا بعضی از دوستان جالب هست تصمیم گرفتم یه خاطره که مربوط هست به فرزند یک جانباز رو خدمت شما عزیزان بگم.

سال 86 که حدود 21 سالم بود به عنوان جوونترین مربی توی یک پادگان آموزشی که در دل جنگل بود به عنوان جانشین گردان مشغول آموزش نیرو های طرح تکمیلی گردان عاشورا بودم. هر دوره چیزی حدود به ششصد نیروی بسیجی که از سن 17 تا 45 سال بودن و بین اونا طلبه و مدیر و معلم و استاد دانشگاه پیدا میشد زیر دست من آموزش می دیدن. با روحیه نظامی که داشتم همه از من حساب می بردن و خلاصه کسی پاشو کج نمیگذاشت اما بین این همه نیرو یه نفر بود عین میخ کج هرچی تو سرش می زدی بیشتر کج تر می شد. کل گردان رو بارها بخاطر این یک نفر تنبیه کرده بودم اما روش کم نمی شد. حتی با اجازه من براش جشن پتو گرفتن و حسابی از خجالتش در اومدن اما بازم...

اوضاع ادامه داشت تا اینکه یک روز غروب که به نیروها آزاد باش داده بودم از بلند گوی پادگان صدای موزیک با صدای اصفهانی پخش شد. یدفه دیدم این بشر که به هیچ صراطی مستقیم نبود یه گوشه از پادگان چند نفر رو جمع و شروع کرده به انجام حرکات موزون...

دیگه نتونستم رفتارش رو تحمل کنم. رفتم گوشش رو گرفتم و از در پادگان انداختمش بیرون. هرچی التماس می کرد قبول نمی کردم. چنان خواهشی می کرد که دل سنگ کباب می شد. اما گفتم جای تو دیگه اینجا نیست، تو این پادگان سه نفر شهید نشدن که تو اینجا حرکات موزون انجام بدی. گفت جناب اگه منو بندازی بیرون آبروی بابام میره.

برگشتم گفتم به بابات چه ربطی داره؟ گفت راستشو بخواین بابام جانبازه اگه منو بندازی بیرون و به گوشش برسه برا چی منو انداختی بیرون خجالت می کشه. پیش خودم گفتم آها الان وقتشه. رفتم جلوش و یدونه کشیده خوابوندم زیر گوشش که برق از چشاش پرید. 

 گفتم کشیده رو بخاطر خودم نزدم، از طرف بابات زدم. خجالت نمی کشی با آبروی بابات بازی میکنی؟ اونم یه جانباز. کسی که رفته سینش رو بخاطر تو و من سپر کرده که فردا روز تو راهش رو ادامه بدی و بشی باعث افتخارش اما حالا داری براش میشی سایه نکبت؟ بغضش ترکید و شروع کرد مثل ابر بهار گریه کردن.

خلاصه با وساطت مسئول شب اجازه دادم بیاد تو پادگان. تا آخر دوره از سنگ صدا میومد ازین بشر صدا در نمیومد. یکسال ازین ماجرا گذشت و قرار بود دوره آموزشی نیروهای مربی برگزار بشه. نیروها گروه گروه وارد پادگان می شدن. منم مشغول صحبت بودم و تذکرات لازم رو میدادم که دیدم یکی از آخر صف منو به فامیل صدا زد. دیدم همون فرزند جانبازی که کشیده زده بودم تو گوشش بود. بهش گفتم تو اینجا چیکار میکنی؟ با اون یادگاری که بهت دادم دیگه نباید اینجاها پیدات بشه. بلند شد و خندید و گفت : جناب اون یادگاری کار خودشو کرد...

تو دلم خدارو شکر کردم که تونستم به یکی بفهمونم باید قدر پدر جانبازت رو بدونی و هواست به آبروش باشه...

پ,ن1 : اینقدرا هم خشن نیستما. تو اون محیط باید سخت گیر باشی تا شیرازه کار از دستت در نره.

پ,ن2 : نمیدونم آه کدوم یکی از این نیروها دامن منو گرفته که این همه مشکل برام میباره.

این خاطرات ادامه دارد ...

به گزارش افکارنیوز، نوری وزیر معزول دولت اصلاحات، یکی از عوامل ترویج افراطی‌گری و رادیکالیسم در وزارت کشور به همراه کسانی چون تاج‌زاده بود. وی همچنین مدیرمسئول روزنامه توقیف شده خرداد است که در آن روزنامه از رژیم صهیونیستی، گروهک نهضت آزادی و برخی مواضع ضد خط امامی حمایت شده بود.

عبداله نوری به روزنامه اعتماد گفته است آیت‌اله طاهری همیشه پیشرو بود.
صرف‌نظر از عملکرد آقای طاهری، حمایت فرد تندرویی با مختصات عبداله نوری، اسباب خدشه در شخصیت وی است. در فهم پیشرو بودن مدنظر نوری همین بس که به عنوان مثال احمد پورنجاتی از اعضای فراکسیون مشارکت در مجلس ششم ۱۹ اسفند ۹۱ در مصاحبه با روزنامه بهار گفته بود «آقای عبدالله نوری زمانی که دفاعیاتش را برای روزنامه خرداد می‌نوشت به من گفت این دفاعیات را بخوان. به آقای نوری گفتم شما باید الان تصمیم بگیرید.

این چیزی که نوشته‌اید به عنوان دفاعیات برای روزنامه خرداد مفهومش این است که خداحافظ حاکمیت و اگر یک مقدار بخواهیم بدبینانه‌تر برخورد کنیم خداحافظ انقلاب! تصمیمات را باید درست بگیریم نمی‌شود آن‌طوری تصمیم بگیریم و قبلش در بازنگری قانون اساسی از ولایت مطلقه دفاع کنیم یا در دوره چهارم مجلس را برگزار کنیم بعدها گارد اصلاح‌طلبی ویژه بگیریم.

من در دفتر رهبری بودم از آقای نوری تجلیل می‌شد که چه مرد مدبری است بعد یک دفعه آقای نوری رسیده به این‌جا. این است که ته ماجرا مردم می‌گویند این رفتارها اصالت ندارد و فقط برای رسیدن به قدرت است. مردم باید دلشان پاک شود که هدف کنش اصلاح‌طلبان کسب قدرت نیست».

۱۹ فروردین امسال نیز روزنامه زنجیره‌ای آرمان از گعده شماری از اصلاح‌طلبان به همراه برخی سران نهضت آزادی نظیر ابراهیم یزدی، غلام‌عباس توسلی و هاشم صباغیان در منزل عبداله نوری خبر داد و این در حالی است که نوری تا چند سال پیش ادعای خط امامی بودن داشت و در عین حال هم از اسناد جاسوسی نهضتی‌ها در لانه جاسوسی باخبر بود و هم می‌دانست که امام خطر این گروهک التقاطی را بسیار بیشتر از دیگر گروهک‌ها توصیف کرده است.

نوری اواسط بهمن ۹۲ در جلسه محفلی شماری از شبه اصلاح‌طلبان در مشهد گفت «دولت نمره قبولی می‌گیرد. گرچه در سیاست داخلی و مشکلات جدی مانند حصر و زندانیان تغییری به‌وجود نیامده اما باز هم ناامید نیستیم... آنچه تاکنون اتفاق افتاده نسبتا خوب بوده ولی دولت گرفتاری‌های خودش را دارد و مثلا همین آقای جهانگیری تا قبل از معاون اولی هر بار که به قم می‌آمد به دیدار آقای صانعی می‌رفت اما حالا به او اعتراض می‌شود و حتی مسئله برکناری وی مطرح می‌شود... انتخابات خبرگان و مجلس اهمیت دارد.

در انتخابات خبرگان ما اصلا دنبال این نیستیم که افرادی را به داخل این مجلس بفرستیم که حکومت و ارکان آن احساس خطر کنند بلکه ما فقط نفی برخی افراد تندرو [!] را مدنظر داریم. می‌شود از افراد معقولی که حکومت نیز نسبت به آنها حساسیت نداشته باشد، حمایت کرد و در انتخابات مجلس نیز باید همین روش را در پیش گرفت. نباید از کسانی حمایت کرد که حکومت احساس خطر کند و فکر کند قرار است مجلس ششم تکرار شود».